Ilse, she-devil uit Barger-Compascuum

Gisteren waren wij weer eens in het Noordoosten voor de nodige familiecontacten. Serieuze gesprekken werden ogenblikkelijk gestaakt toen onze kleindochter Ilse op de arm van haar moeder binnenkwam. Met haar ontwapenende lach en vrolijk gekir had ze meteen al onze aandacht. De tafel werd ontruimd van alle breekbare en onvervangbare volwassen spullen en daarvoor in de plaats kwam wat speelgoed tevoorschijn. Wij, volwassenen begonnen met haar te communiceren in haar eigen taal, tenminste dat dachten we. Ilse dacht er het hare van. Ik ook trouwens. Een honderdtal verschillende uitdrukkingen zag ik in haar fijne gezichtje voorbij komen. Haar moeder, die haar toch beter zou moeten kennen, riep uit; "Moet je zien..., kijk dan, ja hoor 't is duidelijk. Ilse de she-devil!!" Ach we kennen de moeder gelukkig goed, "dat rooichie" uit Barger-Compas. Volgens overlevering was ze zelf vroeger ook zo'n duveltje. Ik kan bijna niet wachten tot het moment dat Ilse en ik samen met kwast en verf aan de gang zullen gaan. De mensen zullen zich dan nog verbazen over haar kunsten dat weet ik zeker. Trouwens dat geldt voor al onze kleindochters hoor. Ik heb wat leuke foto's van haar gemaakt waarvan ik er hier een laat zien zodat jullie zelf kunnen oordelen en zeg nou zelf, is het geen engeltje?

Herfst op de Amerongse Berg

Gisteren zijn Trijntje en ik in alle vroegte de Amerongse Berg (onze voortuin) weer eens gaan verkennen. De bladeren aan de bomen beginnen nu echt te kleuren. We zagen tinten van helgeel tot purperrood glimmen in de morgendauw. Het was nog windstil en na even genoten te hebben van de kudde Schotse Hooglanders achter Huize Nieuwamerongen waar een jong kalf smakkend de spenen van haar of zijn moeder bewerkte liepen we verder richting het Egelenmeer. Achter het huis van boswachter Jan de Groot ligt een stuk sparrenbos waar we vaak wat reewild zien, echter deze keer hadden we geen geluk. Bij het fietspad langs de Veenseweg gingen we rechtsaf richting De Manege. Na een paar honderd meter besloten we van de geijkte paden af te gaan en verder de wildwissels te volgen. Nu zagen we pas echt hoe mooi de natuur nu is. Paddestoelen in alle soorten en maten. We konden de stilte horen. En in die stilte zag ik dit kabouterdorpje. Ik moet het er binnenkort met m'n kleindochters maar eens over hebben. Ze hebben er recht op te ontdekken wat hun opa allemaal van de Boutervolken afweet! Nog een halfuur te gaan en ineens hoorden we haar. En ja hoor, daar zagen we mevrouw Havik boven de toppen van de Douglassparren zweven. Het was een wondermooie ochtend en ik nam de kleuren en vormen in gedachten met me mee. Inspiratie voor nieuwe werken.

Wim Kroesbergen en de mystiek van het ongeziene

In de jaren zestig van de vorige eeuw begon ik als beeldend kunstenaar, net als vele anderen te experimenteren met allerlei soorten materiaal. Uiteindelijk ging ik, zonder gestoord te worden door welke vorm van materiebepaling dan ook, mijn eigen weg en bereikte door intensief werken het niveau van nu in het weergeven van allerlei kunstuitingen. Hoewel het figuratieve merkbaar blijft in mijn werk, schuw ik nog steeds het experiment niet. Steeds zoekend naar andere, nieuwe vormen, zet ik in heldere soms zelfs harde kleuren mijn fantasiewereld neer op het linnendoek. Meestal zijn deze werken krachtig door hun eenvoud in vormgeving, maar altijd in een uitgebalanceerde harmonie. Ze zijn simpel een ode van mij aan het water, de zon en de lucht, maar dan met de mystiek van het ongeziene. Schilderijen waarin het licht de abstractie bepaalt. Zoeken naar de innerlijke stilte in mijzelf en de observatie van alles wat de natuur zo mooi maakt, zijn voor mij de belangrijkste beweegredenen waneer ik aan het werk ben. Of zoals ik vaak zeg; "Het creëren van kunst is balanceren tussen fantasie en werkelijkheid."

Ik hoop u met dit dagboek een kijkje in mijn artistieke leven te geven. Voor het bekijken van mijn schilderijen verwijs ik u naar www.wimkroesbergen.nl