Ama voor een trotse oma

Gisteren hebben we weer de tocht naar het hoge Noord-Oosten ondernomen. Lisa lag nog te slapen toen we in Emmer-Compascuum bij Harry en Marijke aankwamen. Maar dat duurde niet lang. Nadat ze door haar papa uit bed was gehaald en een boterhammetje had gegegeten besloten we maar eens een wandeling langs een van de Drentse kanalen te gaan maken. Het was guur weer maar dat vond Lisa niet erg. Warme jas, muts en handschoenen wat wil je nog meer? Onderweg kletste ze honderduit. En opa kan ze al een paar weken zeggen. Tenminste ze zegt dan Apa maar omdat ze dan naar mij wijst weten we dat het opa is. Oma had ze tot op dit moment nog niet gezegd maar toen we weer dicht bij huis waren zei ze opeens Ama en wees naar Trijntje. Een trotsere oma kom je nu nergens meer tegen.